ျမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ ဖယ္ရွားခံခဲ႔ရေသာ ရခိုင္႔ အာဇာေန အရွင္ဦးဥတၲမေန႔

ျမန္မာႏုိင္ငံသမိုင္းတြင္ အာဇာနည္ေန႔ကို ဇူလိုင္လ ၁၉-ရက္ေန႔ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၄၇ ခု ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို သတ္ျဖတ္ လိုက္သည့္ေန႔ၿဖစ္ပါသည္။ ဤေန႔ကို သတိရေစရန္ ဂ်ဳလိူင္လ ၁၉ ရက္ ေန႔ေရာက္တိုင္း အာဇာနည္ေန႔ကို က်င္းပၾကသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသမိုင္းတြင္ ပထမဦးဆံုး အာဇာနည္ေန႔ မဟုတ္၊ ပထမဆံုး အာဇာနည္ေန႔ကား ၁၉၂၁ ခ၊ု မတ္လ ၂၁ ၊ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ ဤေန႔တြင္ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမအား ဖ်ာပုံ စိစရိတ္ရာဇာဝင္ တရားသူႀကီးရုံး၌ အမူစစ္ေဆး သည့္ ေန႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေနာက္ပါ ဦးေဝပုလႅ ကိုယ္ေတာ္၊ ဦးဘေစာ၊ မဒန္ဂ်စ္၊ ေက်ာင္းဆရာ ကိုသတ္ပန္တို႔ႏွင့္အတူ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကိုလွည့္လ်က္၊ႏိုင္ငံေရးတရားေဟာ၍ စည္းရုံးျခင္း၊ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ ႏုိးၾကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေပသည္။

ဤသို႔ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္
ဧရာဝတီတိုင္း ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေနစဥ္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဆရာေတာ္အား ရာဇာသတ္ႀကီး ပုဒ္မ ၁၂၄ (က) ႏွင့္ ၁၃၅ (က) အရ ဖမ္းဆီးလိုက္ ေလသည္။
ဖမ္းဆီးၿပီး ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ ရာဇာဝတ္ တရားသူႀကီးရုံး၌ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ အမူစစ္ေဆးသည့္ေန႔ကို ျမန္မာႏုိင္ငံအဝွမ္း အာဇာနည္ေန႔ဟူ၍ သတ္မွတ္လိုက္သည္။

တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလုံးက ၾကည္ညဳိေလးစားျခင္း ခံရ ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအား ဤသို႔ တရားစြဲ အမႈစစ္ေဆးသည့္ေန႔ကို အာဇာနည္ေန႔ဟူ၍ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အကြ်န္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဳိးသား ပညာေရး သမိုင္းစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၁၄- တြင္ ၁၉၂၁-ခု ဧၿပီလ ၁၁-ရက္ေန႔ က်င္းပေသာ ျမန္မာျပည္လုံးဆိုင္ရာ သပိတ္ေမွာက္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား၏ ကြန္ဖရင့္တြင္ အဂၤပူၿမိဳ႕မွ ဦးေမာင္လူေဖဝင္းက “ဦးဥတၱမ ကိုယ္ေတာ္သည္ အမိႏိုင္ငံအတြက္ တန္ဘိုး မျဖတ္နိင္ေလာက္ေအာင္ အမူထမ္းသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ဦးဥတၱမ ကိုယ္ေတာ္အား ဖမ္းဆီးလိုက္သျဖင့္ မ်ားစြာဝမ္းနည္းေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းတင္ရန္” အဆိုတင္သြင္းရာ ရန္ကုန္အမ်ဳိးသမီး အထက္တန္းေက်ာင္းမွ မခင္ေလးက ေထာက္ခံသျဖင့္ ကြန္ဖရင့္က ျပဌာန္း ဆုံးျဖတ္ လုိက္ပါသည္။

၁၉၂၁-ခု၊ မတ္လ ၂၁-ရက္ေန႔တြင္ ဖ်ာပုံဒိစရိတ္ ရာဇာဝတ္တရားသူႀကီးရုံး၌ စစ္ေဆးမည္ဟု တရားသူႀကီးက အမိန္႔ခ်မွတ္ ထား၏။ ထို႔ေန႔တြင္ ျမန္မာတဝွမ္းလုံးရွိ ေစ်းဆိုင္မ်ား၊ ေစ်းမ်ား၊ အလုပ္အကိုင္မ်ားပိတ္၍ အျခား အလုပ္အကိုင္မ်ားကိုပါ ရပ္၍ ဥပုဒ္သီလ ေဆာက္တည္ၾကရန္ ၁၉၂၁-ခု၊ မတ္လ ၁၃-ရက္ေန႔ ဗဟန္း ဥပသကာဇရပ္၌ က်ုင္းပေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အသင္း အစည္းအေဝးက အၾကံေပးသည့္အတိုင္း ျမန္မာေကာင္စီကလည္း သေဘာတူခဲ့ေပသည္။ ဦးဥတၱမ ကိုယ္ေတာ္အား အမႈစစ္ေဆးသည့္ေန႔တြင္ ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အလုပ္တိုက္မ်ားကိုလည္း ပိတ္ထား ၾက၏။

အလုပ္အကိုင္မ်ားကို ရပ္ထားၾက၏။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားကို ပိတ္ထားၾက၏။ တျပည္လုံးႏွင့္အဝွမ္း ပထမဆုံး ဝမ္းနည္းသည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေသာ အာဇာနည္ေန႔ကား ဦးဥတၱမကိုယ္ေတာ္ကို အမႈစစ္ေဆးသည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္သည္ဟု မွတ္တမ္း တင္ထားေပသည္။
မတ္လ-၂၁ ရက္ေန႔ ပထမဆုံး၊ ဇူလိုင္လ-၁၉ ရက္ ဒုတိယ အာဇာနည္တို႔ ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ အေျခအေနတို႔ မတူပါ။ ပထမ အာဇာနည္ေန႔သည္ ျမန္မာလြပ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲတြင္ မဟုတ္မခံ ျမန္မာသတၱိကို ျပလုိက္သည့္ေန႔ျဖစ္သည္။

ဒုတိယ အာဇာနည္ေန႔ကား မေတာ္တရား လုပ္ၾကံခံလိုက္ရသည့္ အာဇာနည္ေန႔ျဖစ္သည္။ ပထမ အာဇာနည္ေန႔ကား ညအခါတြင္ စႏၵာလမင္း ထြက္ၿပီး တညလုံး ထိန္လင္းေနသည့္ပမာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အလင္းေရာင္သည္ က်က္သေရ ျပည့္ႏွက္ၿပီး ထိန္လင္း ေနပါသည္။ ဤတြင္ စႏၵာလမင္းကား ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေမွာင္ကို အလင္းေရာင္ရေအာင္ ထြန္းလင္းေပးေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ အာဇာနည္ေန႔ကား ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အလင္းကို အေမွာင္ထု က်သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားသည့္ ေန႔ျဖစ္သည္။

ပထမ အာဇာနည္ေန႔ကား မိုးတိမ္မိုးရိမ္မ်ားကို ဖယ္ရွား၍ တေန႔လုံး က်က္သေရ မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စုံေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကား သူရိယ ေနမင္းႀကီးကဲ့သို႔ ရွိေပသည္။ ဒုတိယ အာဇာနည္ေန႔ကား ေန႔အခါတြင္ ေနမထြက္ဘဲ မိုးရိပ္မိုးသား ဖုံးလြမ္းေနသည့္ အေမွာင္ က်ေနသည့္ ေန႔ႏွင့္ တူေပသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို အစားထုိး၍မရ၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ ေနရာမွာ ထားႏုိင္ေအာင္ အကြ်န္တို႔ ႏုိင္ငံသားမ်ား၊ ႏိုင္ငံ့ေကာင္းေဆာင္မ်ား စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ေျပာင္းလဲသင့္သည္။

ေခါင္းေဆာင္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ သတ္ျဖတ္သည့္ ျမန္မာ့အစဥ္အလာကား ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္လည္း ရွိခဲ့သည္။ ဤမေကာင္းသည့္ အစဥ္အလာကို အကြ်န္တို႔ အားလုံးက ဖ်က္ပယ္ ရပ္တန္႔သင့္ပါသည္။ ဤအစဥ္အလာကို ရပ္ၿပီး အာဇာနည္ေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳ အေလးေပးသင့္သည္။ “အာဇာနည္ဆိုသည္မွာ မွန္ကန္သည္ကို မွန္ကန္သည္ဟု ျမင္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ကာ လူမ်ဳိးႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္သည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ကိုယ္က်င့္ တရားတို႔ျဖစ္ည္။ တနည္း အားျဖင့္ ဆိုေသာ္ အာဇာနည္ဆိုသည္မွာ ဘုရားေလာင္းတို႔၏ သတိၱဗ်တိၱကို ဆိုလုိသည္။”

ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကား အသက္ငယ္ငယ္ပင္ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ လြတ္လပ္ေရးမ်ဳိးေစ့ကို ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ပထမဆုံးခ်ေပးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အၾကမ္းမဖက္ ဝါဒကို ဦးစြာပထမ မ်ဳိးေစ့ ခ်ခဲ့ၿပီး လက္ေတြ႔က်င့္သုံးခဲ့ေသာ အာဇာနည္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔အျပင္ ဆရာေတာ္သည္ အူရဒူဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ပါ႒ိဘာသာ၊ သကၠဋဘာသာ၊ ကိုးရီးယန္ဘာသာ၊ ရုရွဘာသာ၊ ဂ်ပန္ဘာသာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ဗမာဘာသာ တို႔ကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္တတ္ေသာ ပညာရွင္ အာဇာနည္တပါးလည္ းျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသမိုင္း၌ လည္းေကာင္း၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံသမိုင္း၌လည္းေကာင္း၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမေလာက္ ဘာသာစာေပ မ်ားမ်ား တတ္ကြ်မ္းသည့္ ေခါင္းေဆာင္ကား ယခုအခ်ိန္ထိ ထြက္ေပၚလာသည္ကုိ မေတြ႔ရေပ။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ မဟတၱဂႏိၵႏွင့္ ေနးရူးကဲ့သို႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ တရုတ္ႏုိင္ငံမွာ ေဒါက္တာ ဆြန္ယက္ဆန္ကဲ့သို႔ ပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း အလြန္ရင္းႏွီးခဲ့ပါသည္။

ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမေခတ္ အေျခအေနကို ကမာၻအဝွမ္း အတိုင္း အတာႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ၁၈၈၅-ခုႏွစ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ကြန္ဂရက္ တည္ေထာင္ၿပီး အိႏိၵႏိုင္ငံေရးလူပ္ရွားမူ တိုးတက္ က်ယ္ျပန္႔လာသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ ၁၉၁၇-ခုႏွစ္တြင္ ရုရွႏုိင္ငံ၌ ေဘာ္ရုိဗစ္ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ လီနင္၏ ဝါဒမ်ားလည္း က်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္မူကား ၁၉၁၁-ခုႏွစ္တြင္ မန္ခ်ဳးအစိုးရ အင္အားေလ်ာ့နည္းေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၁၉၁၀-ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္က ကိုးရိယားကို တက္သိမ္းသည္။

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ တိုးတက္ထြန္းကား လာခဲ့ေပသည္။ ၁၈၆၇-ခုႏွစ္တြင္ မတ္စူးဟီတုိ ဘုရင္သည္ နန္းတက္ၿပီး ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကို စက္မူလက္မူ ႏုိင္ငံအျဖစ္ တိုးတက္လာရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။ ဤေခတ္ကို ဥာဏ္ေရာင္ လင္းေသာေခတ္ သို႔မဟုတ္ မီးက်ီးေခတ္ဟု သမိုင္းဆရာတို႔က မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။ မတ္စူးဟီတို ဘုရင္ေခတ္သည္ သကၠရာဇ္ ၁၉၁၂-ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ဆုံးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေခတ္တြင္ ျပဳလုပ္လိုက္ ေသာ စက္မႈလက္မူ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ၏ ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးတြင္ အလြန္အေရးပါလွပါသည္။

ဤကာလတြင္ ဂ်ပန္အစိုးရသည္ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္ကို ျပည္ပသို႔ ပို႔၍ ပညာ သင္ၾကားေစခဲ့သည္။
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ တိုးတက္မႈသည္ ပညာေရးေပၚတြင္ မ်ားစြာအေျခခံပါသည္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ပညာေတာ္သင္ ၆၀၀ ေက်ာ္ လႊတ္ထားေသာအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ မင္းတုံးမင္းႀကီး လက္ထက္၌ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၃၀ ခန္႔ကို ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာေတာ္သင္ ေစလႊတ္ခဲ႔သည္။ ဤအခ်က္ကား လက္ရွိ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံတိုးတက္မႈႏွင့္ ယခုလက္ရွိ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနကြာျခားမူကို သမိုင္းသာဓကအေနျဖင့္ သိမွတ္သင့္သည္။

မီးက်ီးေခတ္ ဆုံးၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ သည္ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး စသည့္ အဖက္ဖက္မွ တိုးတက္ထြန္းကားေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ ဂ်ပန္ျပည္၌ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡအျဖစ္ အမႈထမ္းလ်က္ရုိသည္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံတြင္ စက္မႈလက္မႈ တိုးတက္ပုံ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား စာကိုႀကဳိးစားပုံ၊ မိမိတုိ႔ႏိုင္ငံတြင္ တက္ညီလက္ညီ ႀကဳိးစားၾကပုံတုိ႔ကုိ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ မ်ားစြာ အားက်ခဲ့ေပသည္။ ျမန္မာလူငယ္မ်ားလည္း ဂ်ပန္တို႔လို ႀကဳိးစားေစလုိသည့္ ဆႏၵ ဂ်ပန္ႏုိင္တို႔လို တက္ညီလက္ညီ ေဆာင္ရြက္လုိသည့္ ဆႏၵကုိ အေျခခံ၍ ပါေမာကၡ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ သူရိယသတင္းစာသုိ႔ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားေပးပုိ႔ခဲ့သည္။

၁၉၆၄- ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ အကြ်န္သည္ ေငြတာရီ မဂၢဇင္း၌ ဂ်ပန္ျပည္မွ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ ေပးစာမ်ား ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဴပ္ ဦးသန္႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တႏုိင္ငံလုံးက ဂုဏ္ယူသင့္ေသာ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ထုိနည္းတူ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းလည္း ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ဤသုိ႔ ႏုိင္ငံ က်က္သေရေဆာင္ အာဇာနည္ပုဂၢဳိလ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ဦးသန္႔အတြက္ အမွတ္ရေစသည့္ အုတ္ဂူကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၿမဳိ႕ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ ထားရွိသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၏ အုတ္ဂူမ်ားကုိလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၿမဳိ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ ေတြ႔ရသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအတြက္မူ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၿမဳိ႕ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ အမွတ္တရဟူ၍ တစုံတခုမွ် မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္၍ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ေနရာမေပးလွ်င္ ဦးသန္႔၏ အုတ္ဂူကုိ ပန္းတေနာ္သုိ႔ ျပန္ပုိ႔လုိက္ပါ။ ထုိနည္းတူ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းကုိလည္း ေရႊေတာင္ကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးပါ။ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကုိလည္း နတ္ေမာက္သုိ႔ ျပန္ပုိ႔လုိက္ပါ။

ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအးေက်ာ္
သုခ၀တီ (နယူးေယာက္ၿမဳိ႕)
၀၈၊ ၁၉၊ ၂၀၁၀